Zaterdag, terug naar Puno

Om half zeven staan we op, het is nog steeds ijskoud, maar de dekens waren lekker warm. Terwijl ik even buiten sta valt me het totale gebrek aan geluid hier in Amantaní op. Ik hoor de wind een beetje en vogeltjes, maar meer ook niet. Geen auto's, geen treinen, geen mensen, geen honden (die zijn hier niet), geen enkel geluid. Heerlijk om naar die stilte te luisteren. 
De zusjes hebben pannenkoeken gebakken en de oude moeder, bijna tandeloos, volledig verrimpeld, maar bijzonder goedlachs, is naast de houtoven geplaatst om haar samen met de pannenkoeken warm te houden. 
Na het ontbijt nemen we afscheid van de familie en brengt een van de zusjes ons weg, terug de berg af naar de haven. Er zijn zoveel wandelpaden dat we de weg zouden kwijtraken. 
Met de boot naar het volgende eiland, Taquile. Hier maken we een wandeling, ook weer een paar honderd meter de berg op klimmen en bovenaan is een plein met een terras met prachtig uitzicht, zo hoog boven de zee. In een groot gebouw aan het plein worden gebreide mutsen, sjaals, tassen, handschoenen en wat al niet meer verkocht. Hier blijken de mannen niet te borduren maar te breien.  De mannen worden vanaf hun vroegste jeugd getraind in breien. Op hun vierde kunnen ze breien met twee naalden, op hun zevende met vijf naalden tegelijk. En de meest ingewikkelde patronen en ook nog eens supersnel. Niet echt macho, maar toch wel echt knap. Ik praat mezelf aan dat ik echt nieuwe handschoenen nodig heb. 
Voor de lunch wandelen we nog even door naar boven, lunch with a view, om vervolgens weer af te dalen naar de boot, op naar Puno. In het hotel geniet ik extra van een gloeihete douche.  
We hebben inmiddels een vast groepje waar we 's avonds mee eten, maar we maken het niet te laat, we zijn allemaal moe.