Woensdag, Pisco Eiland Balestas en oase Huacachina

Vroeg op vanmorgen om op tijd bij de boot te zijn, op naar het eiland Balestas. Een half uur met de speedboot over zee en daar staan ineens een paar enorme rotsformaties, aangetast door erosie van de zee waardoor tunnels en grotten ontstaan zijn. Maar dat is niet waarom we kwamen, dat waren de beestjes. Echte pinguïns en zeeleeuwen en robben en waanzinnig veel vogels. Die pinguïns verwacht je natuurlijk niet hier maar dat is ook weer die Humbolt stroming die koud water vervoerd van Antarctica tot helemaal boven in Zuid-Amerika waardoor je ze hier dus wel aantreft. De vogels zijn jan-van-Gents heb ik me laten vertellen, ik herkende alleen de zeemeeuwen en de pelikanen. Het waren er echt tienduizenden, prachtig om te zien. Maar die zeeleeuwen deden het hem, wat een schatjes, zoals ze je aankijken. We konden er ook echt heel dichtbij komen, soms maar twee of drie meter. 
Na een uurtje voeren we weer terug met de boot en weer op weg naar de oase Huacachina. Middenin de woestijn, tussen hoge zandduinen ligt daar dus een oase uit het boekje, met palmbomen en vijver, alles d'rop en d'raan. Wel jammer van die bootjesverhuur en souvenir-tentjes, maar ja, die mensen willen ook wat verdienen. 
Hier hebben we met een paar mensen een buggy gehuurd om door de duinen te racen en te zandsurfen met surfboards. Was niet heel spectaculair maar wel leuk om te doen en een gezellig uitje. Zand tot in je onderbroek, maar dat gaf niet. 
In een restaurantje bij de oase geluncht en nog even gerelaxt aan de rand van het water en daarna op weg naar Nasca.  Onderweg daarheen kwamen we al langs de Maria Eiche toren, die uitkijkt over een deel van de lijnen. Mooie naam voor een klein uitkijktorentje, maar dat was een belangrijke vrouw die veel gedaan heeft voor Peru. De Nasca lijnen zijn eigenlijk maar kleine geultjes, nauwelijks een paar cm diep, misschien vijftien, twintig cm breed, maar vanuit de toren is wel al een deel van de tekeningen te zien. Morgen zullen we ze beter gaan bekijken. 
De theorie achter de lijnen heeft te maken met water. In de Amazone, aan de andere kant van de Andes, de loefzijde, de groene tropische kant dus, leefden volkeren die medicijnmannen, sjamanen, hoog hadden zitten. Een aantal sjamanistische figuren werden aanbeden, zoals de condor, de aap en de kolibrie. 
Aan deze kant van de Andes is het droog en dor (doordat die Andes dus de bewolking tegen houdt en bovendien die koude Humbolt stroming die ervoor zorgt dat er nauwelijks verdamping is en dus geen regen, daar krijg je woestijnen van), de lijzijde. Maar hoe kan het dus dat die sjamanistische figuren hier in die Nasca lijnen voorkomen? Dat moeten dus volkeren vanuit de Amazone zijn geweest. Die hebben ze zeer waarschijnlijk gemaakt om de goden te verzoeken om regen, maar veel hielp het niet. Later dachten ze wat meer na en hadden ze door dat ze het zelf moesten doen en maakten ze andere figuren, die veel geometrischer waren, waarschijnlijk om richtingen, seizoenen of andere verschijnselen aan te duiden en zo te wijzen waar water was. 
's Middags rijden we door naar Nasca, een paar uur verder met de bus. We komen aan na zonsondergang en gaan redelijk snel eten in de stad. Vlakbij is een plein wat bijna een kopie is van het plein in Pisco, heel moeilijk hebben de planologen het hier niet, alles recht toe recht aan. Alle steden en dorpen hebben dezelfde opbouw, met een vierkant groot plein in het midden. We eten met een groepje van zes en belanden in een eettent waar veel lokale peruanen zitten, dan zal het wel goed zijn. Was ook prima, vooral fijn was de tl verlichting zodat je goed kon zien wat je at.