Van Beijing naar Luoyang

Dinsdag 14 mei

We reizen weer verder, vanmiddag gaan we met de ‘bullet train’ naar Luoyang maar we hebben nog een paar uurtjes in de ochtend. Helaas hebben we, doordat we een dag gemist hebben, een aantal dingen niet kunnen zien, maar we willen allemaal het plein van de Hemelse Vrede zien, bekend van de parades, de bloedig neergeslagen opstand dertig jaar geleden en het enorme mausoleum van Mao. 

We pakken met zijn vieren, Jenet, Gerard, Hans en ik, de metro naar het andere eind van het plein zodat we terug kunnen lopen richting hotel. Uiteraard komen we weer direct bij een security check waar onze rugzakjes worden gecontroleerd maar direct daarna staan we op het enorme plein. Er zijn hier nog meer politie agenten en soldaten dan elders in de stad. Het plein is gigantisch, heel in verte zie je de aangrenzende gebouwen van het mausoleum, het museum van Chinese Kunst, het gebouw met het enorme portret van Mao en de tribunes aan weerszijde, en nog een even indrukwekkend gebouw aan de vierde zijde waarvan ik niet weet wat het is. We lopen via de looptunnel onder de weg door naar het midden van het plein en wandelen richting het mausoleum. Onderweg komen we een klasje giechelchineesjes tegen, allemaal meisjes van een jaar of 10, 12 en een niet heel veel oudere begeleidster. Heel voorzichtig spreken ze ons aan en oefenen ze in hun beste engels: hello, how are you? Where you come from? Echt schattig. En vervolgens moeten we op de foto, eerst met de juf, dan met alle kinderen, vervolgens met alle kinderen apart. Ook hier zijn we weer een attractie met onze westerse neuzen. 

We lopen verder en komen vijftig meter voor het mausoleum bij een afzetting, verder kunnen we niet. Een paar soldaten paraderen heen en weer en vooral eentje neemt zijn taak heel serieus, kaarsrecht met een heel serieus gezicht en stokstijve armen en benen marcheert hij van links naar rechts. Foto’s nemen mag niet van ze, dus doe ik het stiekem, schiet vanuit de heup. 

We staan er nog geen minuut wanneer we ineens doorhebben dat aan de zijkanten van het mausoleum de mensen allemaal terug lopen en even later worden ook wij opgedreven als schapen, weer terug waar we vandaag kwamen. Het plein wordt ontruimt, binnen een kwartier is het volledig leeg. Geen idee waarom maar we vermoeden dat er een of andere ceremonie komt. 

We wandelen rustig terug, zo rond een kilometer of twee, langs het plein en vervolgens naar het hotel. Daar checken we uit en stappen we in de bus, op naar de volgende plek die we gaan bezoeken.

De bus brengt ons naar het station, een gigantisch station maar super goed georganiseerd en we zitten al snel in de wachtruimte die speciaal voor onze trein is. Een soort vliegveld met gates maar dan voor treinen, inclusief security en paspoort controle. We halen wat te eten en drinken en precies op tijd stappen we in op de bullet train die ons met ruim 300 km per uur naar Luoyang brengt, Hier zullen we maar één nachtje blijven. 

Luoyang is ook weer een miljoenen stad en tot de tiende eeuw de hoofdstad van China. Er wonen 7 miljoen mensen, voor een gemiddelde chinese stad niet groot. Ook deze stad heeft een oude kern en veel van de inmiddels bekende woontorens om de stad heen zijn ongeveer 15 jaar geleden gebouwd.

Eind van de middag komen we aan. Het hotel is super, veel mooier dan die in Beijing, maar het bed is net zo’n harde plank als het vorige hotel. Ongelofelijk dat ze er niet aan denken om die een beetje comfortabel te maken. Maar het is verder superdeluxe want we hebben redelijk werkend internet en de douche is schoon en ziet er zelfs niet oud en geroest uit. De kamers hebben zelf een zithoekje en een groot scherm met beamer. 

Ook hier staat er een emmer naast de toilet want het blijft natuurlijk china, de afvoer is niet berekend op wc-papier. Toiletten zijn sowieso wel een verhaal apart hier. Overal waar je komt zijn er openbare toiletten, dat is perfect geregeld, maar een paar dingetjes zijn toch wat lastig. Ten eerste zijn het hurk-toiletten. Nou is dat op zich geen probleem, maar probeer maar eens te hurken als je spierpijn hebt van het vele lopen gedurende een aantal dagen in een grote stad. Hurken gaat dan nog wel, maar zie maar eens overeind te komen... 

Een tweede probleem is toiletpapier. Elk normaal denkend mens zou zeggen, hang dat op in elk toilet, zoals we dat gewend zijn in europa. Hier in China snappen ze die logica niet. Als er al wc papier is op openbare toiletten, hangen ze hier een machine op met een QR code. Die moet je vervolgens met een of andere app scannen en dan komt er papier uit. Helaas kan je dus geen papier krijgen als je die app niet hebt. En welke app dat is staat er niet op, althans, niet in iets leesbaars, alleen chinees. Maar meestal is er gewoon geen wc papier. Geen idee waarom ze niet gewoon een rolletje ophangen maar de hotelrolletjes zijn dus standaard uitrusting in onze rugzak geworden en we gaan als het even kan op de invalide pot, want dat is wel een gewone pot. Op de deur staat onder de chinese tekst: ‘potty toilet’. Een hurk wc is een ‘squat toilet’. Die engelse vertalingen op bordjes zijn geweldig.. rechtstreeks uit google translate. 

Nadat we even opgefrist zijn lopen we richting een plein waar tai chi gedaan wordt, mensen spelen spelletjes en er speelt een band. Ook hier in Luoyang heeft de miljoenenstad een uitstekende infrastructuur met brede straten en mooie pleinen. Ook hier wonen de mensen in afschuwelijke woontorens net buiten het oude centrum, uit de grond zijn gestampt om de explosieve groei van de bevolking te kunnen huisvesten en ook hier is er niemand die gedacht heeft aan de mogelijkheid om er qua architectuur, vormgeving of ligging ten opzichte van elkaar iets gezelligs van te maken. 

De pleinen daarentegen zijn enorm populair en een sociale ontmoetingsplaats voor veel mensen. Je ziet overal in het park activiteiten zoals tai chi en andere sporten, mensen doen gezelschapsspellen, luisteren naar muziek en eten en drinken samen. De appartementen en huisjes zijn zo klein dat ze deze parken gebruiken om er even uit te kunnen en om anderen te ontmoeten en dat ziet er heel gezellig uit. 

Wij lopen langs het park en eten maar even niet op straat.. stokjes met schorpioenen en kakkerlakken.. YUK.
We gaan beter eten in een klein straatje met meerdere restaurantjes. We bezetten drie tafels met zijn allen en zien direct al weer alle ogen op ons gericht. Ook hier vinden ze Europeanen erg interessant. De menukaart is onbegrijpelijk, maar de jongen die ons bediend doet zijn uiterste best met een vertaal app, en wij met onze chinees-engelse menu lijst, om ons te begrijpen en uiteindelijk eten we heerlijk.

De chinese manier van eten is anders dan bij ons. Hier bestel je net zoveel schotels eten als er mensen aan tafel zitten en een schaal rijst. De schalen komen niet allemaal tegelijk, ze worden een voor een neergezet en de rijst komt als laatste. Die is als ‘opvulmiddel’ bedoeld, niet om je eten mee te mengen zoals wij dat doen. 

Na het eten wandelen we rustig terug, weer over het plein heen, waar de band nog steeds aan het spelen is en er dansen chinezen op de muziek, redelijk ingetogen, vooral niet te uitbundig.

We gaan aan de kant even staan kijken maar voor we het weten zijn een paar van de groep uitgenodigd om op het ‘podium’ (stenen richel tegen de muur) te dansen. De muziek is lekker en we gaan allemaal de dansvloer op, vlak voor de band. Die gaat steeds harder spelen en het publiek rondom ons wordt steeds groter. Het is duidelijk niet heel toeristisch hier want wij als witneuzen krijgen nogal wat bekijks en worden van alle kanten gefilmd door chinezen terwijl wij lekker los gaan. Jenet helemaal, die zet een polonaise in en we gaan dwars door het publiek en weer terug. De chinezen snappen er niets van en ondanks onze uitnodiging doen ze niet mee. Na een tijdje proberen we te stoppen en de hele groep loopt weg maar een vrouw met een microfoon die bij de band hoorde denk ik, komt achter ons aan en smeekt ons zo ongeveer om terug te komen. Het publiek wijkt uiteen en maakt een pad om ons weer naar de dansvloer te krijgen, we worden helemaal gek, het is alsof we popsterren zijn, we lachen ons dood maar die chinezen vinden ons echt een attractie. We besluiten nog even door te gaan en de menigte is nog groter geworden. Wij hebben de grootste pret natuurlijk, maar het is toch wel heel raar. Na een half uurtje gaan we echt weg maar dat lukt niet voor we met zo ongeveer elke chinees apart op de foto zijn gegaan. Heel weird maar echt heel grappig om mee te maken. Hoop dat ze dat in Nederland ook doen als we weer terug zijn, ik zou er wel aan kunnen wennen.