van Long Ji naar Kowloon, Hongkong City

 woensdag 22 mei

Het zit er al weer op in Long Ji, heel jammer maar we vertrekken om acht uur ’s morgens al weer om naar Hong Kong te gaan. 

De trappen naar beneden gaan een stuk makkelijker omhoog en ik ben blij voor de dragers. Ze zijn keurig op tijd en dragen onze bagage tot in de bus. ‘Mijn’ drager krijgt van mij een dikke fooi.

De bus brengt ons naar het treinstation en met driehonderd km/u brengt de bullet train ons bijzonder comfortabel naar Hongkong. Het is al wat later als we aankomen maar we hebben nog een paar uur om de omgeving alvast te onderzoeken. Het hotel ligt in Kowloon, vlakbij Jordan Road en dat is een toplocatie. We wandelen door de drukke stad, via de levendige markt in Temple Street richting Victoria Harbour, langs waanzinnig hoge gebouwen met prachtige architectuur, voorbij sjofele appartementjes boven winkeltjes in smalle drukke straatjes waarin je zintuigen worden overspoeld met grote lichtreclames, herrie van mensen, druk verkeer en de meest uiteenlopende geuren waarvan je soms niet wilt weten wat het is en dan weer heerlijke geuren uit de keukens van restaurants. En aan de gebouwen te zien zijn er enorme tegenstellingen tussen arm en rijk, dat is duidelijk.

Hongkong, 8 miljoen inwoners op 1100 km2 en sinds 1997 door Engeland teruggegeven aan China, al hebben ze nog 50 jaar een overgangsregeling. De stad is daardoor een schoolvoorbeeld van West meets East. China regelt de defensie en buitenlandse zaken maar verder staat het westerse kapitalisme in Hongkong in schril contrast met het communisme in China. De mensen zijn hier ook totaal anders, vrijer, relaxter en minder bedeesd.  Er is hier een grote groep hele rijke hongkong-chinezen. Superdure auto’s, designkleding en juwelen worden hier in winkels aangeboden die in Hollywood niet zouden misstaan. Grote angst is hier dan ook dat China het communisme weer gaat introduceren hier en dat ze honderd jaar terug in de tijd gaan in 2047. Nu al komen er in de hongkong-regering steeds meer leden van de communistsche partij dus die angst is zeker niet ongegrond en de protesten daartegen geeft nu al spanningen tussen regering en bevolking.

De tegenstelling tussen arm en rijk is wel heel groot hier. Je hoort verhalen van mensen die hier werken maar geeneens de huur kunnen betalen van een appartement. Een appartement is rond de 50-60 m2 en wordt soms in vieren gedeeld zodat de prijzen betaalbaarder zijn. Het komt zelfs voor dat mensen niet eens een klein kamertje kunnen huren hoor ik, die huren dan een bed ergens… pure armoe. Die mensen gaan de straat op als ze vrij zijn van hun werk en zitten op pleintjes of in parkjes, want ze hebben geen plek thuis om te zitten. Voor de lol loop ik een makelaar binnen, om te kijken wat een appartement hier kost en ik schrik ervan. Een appartement van rond de 100 m2, heel normale afmetingen in Nederland, kost hier in de stad omgerekend 3,8 miljoen euro! 

Onze eerste avond in Hongkong gaan we eten in een restaurantje vlak bij Temple Street. We worden met zijn vijven in een ‘private room’ gezet. Het bleek een tafel met bankjes eromheen die direct aan drie kanten tegen glazen wanden stonden, een kamer van zo’n twee bij twee meter. De vierde wand had een smalle glazen deur en de bediening verscheen direct met menukaarten. Eten in een restaurant hier is niet meer dan dat. Het eten komt enkele minuten nadat je het besteld hebt op tafel, alles van het menu tegelijkertijd, soep, hoofdgerecht en koffie en binnen een half uur sta je weer buiten. Heel efficiënt zal ik maar zeggen. Voor de gezelligheid lopen we nog even door de straatjes om te kijken waar we wat kunnen drinken en lopen langs de 'VIP Bar'. Dat bleek een soort nachtclub annex Karaoke bar te zijn en we drinken daar wat, maar het was nog erg leeg dus we blijven niet lang. Later belanden we op de hoek van de straat van het hotel, in Jordan Street, in ‘the Nest’, een supergezellige bar waar we nog meer mensen uit de groep tegenkomen en nog even een hele gezellige borrel mee drinken. 

Het hotel heeft een stuk of 25 verdiepingen en ik zit op de 18e Lekker hoog, maar ik kijk nog steeds tegen alle gebouwen aan rondom het hotel. Eigenlijk is het niet de 18e verdieping, de bijgelovige chinezen hebben geen vierde verdieping want het getal vier brengt ongeluk. De kamer is luxe en heel schoon en nieuw, vergeleken met wat we in China gezien hebben, ik duik nog even onder een heerlijke warme douche en dan mijn mandje in.