Ik ben in Beijing, no kidding!

Zaterdag 11 mei

Vanmorgen aangekomen in Beijing na een nachtvlucht, dus we zijn allemaal een beetje brak. Toch gaan we liever niet ons bed in, we hebben al een dag gemist en willen de belangrijkste highlights van Beijing niet missen. 

Beijing is een enorme stad en op de plattegrond is te zien dat er zes ringwegen zijn, telkens weer is de stad uitgedijd en voorzien van een nieuwe ringweg. Ons hotel ligt heel centraal, vlakbij het Plein van de Hemelse Vrede en daarnaast de Verboden Stad. 

We kopen een metro kaart en gaan aan de wandel door de hutongs, woonwijken die traditioneel bestaan uit binnenplaatsen met daaromheen smalle steegjes en straatjes. In zo’n hutong wonen verschillende families bij elkaar en delen de binnenplaats,  buitentoilet, keuken en vaak ook eetkamer. Sommige hutongs zijn 700 jaar oud en nauwelijks aangepast aan de moderne tijd. Wel is er elektra aangelegd. Dikke kabels lopen, slordig vastgebonden, langs de buitenmuren en houten palen, enorme bundels met electradraden. Ik kan me voorstellen dat er hier en daar wel een storinkje is af en toe.

Andere hutongs zijn gerenoveerd en zien er nieuwer uit, maar nog steeds grijs, kleurloos en geen poging om er iets gezelligs van te maken. De kleuren zijn bewust gekozen, de hutongs mogen niet mooier zijn dan de ‘belangrijkere’ straten en gebouwen die naarmate ze belangrijker zijn, kleurrijker en mooier versierd zijn.

Boven elke voordeur zijn er balken te zien die een centimeter of dertig lijken uit te steken. Sommige huizen één, vaak twee, enkele drie of vier. Dit laat zien van welke rang de families zijn. Heel belangrijke families hebben er vier. Mensen die willen trouwen, vaak via gearrangeerde huwelijken, mogen alleen trouwen met hun eigen rang. Moet je in Nederland eens durven roepen.

Wat ook opvalt is de enorme beveiliging, overal hangen camera’s, je kan geen tien meter lopen zonder gezien te worden. Bij de metro hangen zo mogelijk nog meer camera’s en wordt je tas bij de ingang door een xray gehaald. Je moet door een poort, ze halen scanners langs je en fouilleren je indien nodig voordat je het station in mag. Op straat staat op elke hoek politie en er marcheren soldaten door de straten.

De mensen hier zijn trots hun veilige stad, het voelt inderdaad heel veilig tegen zakkenrollers maar ondertussen moet je niet beginnen over politiek  of over Mao of andere gevoelige onderwerpen want de mensen voelen zich ook bespied en afgeluisterd. Ze durven nergens over te praten, laat staan kritiek uit te oefenen. Privacy kennen ze niet en het individu telt niet. Ook het 1 kind beleid juichen ze toe, ze denken aan het land, niet aan zichzelf. Of eigenlijk is het meer dat ze ons dat willen laten denken, ze zeggen wat politiek correct is vermoed ik. 

Woningen zijn, behalve de hutongs, uit de grond gestampte woontorens rondom de oude stad, grauw en grijs en zo’n 30 verdiepingen hoog, hele wijken van die torens. Je wil er niet dood gevonden worden. Maar de jeugd wil daar dus heel graag wonen want ze kunnen ontsnappen aan de traditionele hutongs waar meerdere families alles delen, toiletten buiten zijn er er geen enkele keus is over wat je doet en hoe. Ik snap ze wel maar het alternatief is zo’n woontoren, iets anders is er niet.

In een van de hutongs gaan we naar binnen bij een zo'n huis waar een paar families bij elkaar wonen. Een vrouw vertelt dat in haar familie het een traditie is om glazen flesjes van binnenuit te schilderen. Een jongere vrouw zit aan een tafel flesjes te schilderen. Vroeger deden ze het voor de keizerlijke familie maar dat gebeurt niet meer. Nu dus alleen voor toeristen. Begrijpelijk dat de traditie niet voortgezet wordt door jongere generaties maar het is wel knap. Ik koop een flesje, al was het maar om de lokale economie te steunen. 

Ook de winkels en de leuke straatjes laten zien dat de mensen weliswaar allemaal een mobiel hebben en kleren kunnen kopen of uit eten gaan, maar er is geen enkele sprake van luxe. Geen leuke kledingzaakjes, parfumerieën of gezellig aangeklede restaurantjes, het is allemaal heel basic en praktisch ingesteld. En toch zie je, vooral in het centrum, mooie parkjes en bloembakken die door rondrijdende mannen met karretjes water gegeven worden, mooie standbeelden, buitensporttoestellen en prachtige architectuur in de overheidsgebouwen en grote bedrijven. 

Na de hutongs namen we de bus richting een groot meer. Ik kan alleen maar iedereen die ooit naar Beijing wil gaan, heel erg afraden om met lijn vijf te gaan. Niet gewoon een overvolle bus, maar eentje waarbij er een poging gedaan werd om in het guinness book of records te komen met de hoeveelheid mensen die erin konden met een constant voluit schreeuwende conducteur die iedereen omver probeerde te schreeuwen, maar dat lukte niet want niemand kon zich 5 cm verroeren.

Nadat we even verderop uitgespuugd waren door de bus liepen we langs een leuke buurt en langs een meer waar we nog een tochtje met een riksja hebben gedaan, dat was erg leuk maar ook wel toeristisch. 

Met de metro gingen we weer terug naar het hotel. Onder de hele stad ligt een perfect functionerend metro netwerk waar je voor 1 tot 4 yuan ( een paar cent tot een paar dubbeltjes) uitstekend kan reizen.  Grappig is wel dat als we verkeerd uitchecken bij de poortjes en weer inchecken om een andere uitgang te pakken, we ons druk maken om 3 yuan extra die van onze metrokaart wordt gehaald. 

Terug in onze buurt hebben we met zijn vieren, Gerard, Hans,  Jenet en ik, heerlijk peking eend gegeten in een restaurant vol chinezen. Je zou zeggen dat ze westerlingen wel gewend zijn maar de meeste toeristen zijn gewoon chinezen en we krijgen nogal bekijks, erg grappig. Ook moeten we even wennen aan het eten.. we willen rijst met pekingeend en een salade bestellen maar dat ging nogal lastig. Vier vingers om aan te geven dat we genoeg willen voor vier personen.... resulteerde in vier grote bakken salade, vier keer rijst, vier keer rijstvellen. Gelukkig ook vier bier en maar één pekingeend. Even nadenken over de bestelstrategie in het vervolg, maar we hebben er wel lol om gehad.

Naast ons zit een tafel met een gezin met klein kindje te eten. Het kindje is schattig en draagt een broek zonder kruis, wat ik al eerder gezien heb. Kleine kinderen dragen heel praktisch gewoon een broek zonder kruis zodat de broek niet uit hoeft om de luier te verwisselen. Ik hou van praktisch, maar ik denk dat mijn kinderen me dit kwalijk hadden genomen later.